sinds een jaar of wat zijn er in nederland relatief veel nieuwe tv-zenders bij gekomen die zonder uitzondering uit amerika komen. ( fox, comedy central, history channel, spike ) het is waarschijnlijk deel van de starbucks, macdonalds, kfc, burgerking, new york pizza imperialisme dat toeslaat vanuit het land van 'the american dream'.

 

ik moet bekennen, het biedt zeker wat extra's en deze nieuwe tv-zenders zijn dan ook in hun essentie zeker niet slecht. tv is - dacht ik - uitgevonden door de amerikanen. echter, het is niet allemaal zonneschijn.

 

ik kijk naar een aantal tv-shows met een zekere regelmaat waaronder een programma dat heet 'dallas cheerleaders cowboys'. in deze show volgen we een aantal cheerleaders die professioneel aan de slag willen als cheerleader bij footballteam Dallas Cowboys.

 

een heel aardig bedacht concept. maar nu komt het: uiteraard zien we in de show veel cheerleaders dansen op de routines die horen bij het cheerleaden voor de Dallas Cowboys. en de muziek waarop de cheerleaders dansen is dus de hele tijd werkelijk van een bedroevend niveau. ze dansen routines op muziek die lijkt alsof een beginnende edm-dj ooit heeft geluisterd naar de slechtste remix die afrojack ooit  heeft gemaakt, en daarna dat in de studio op de mastertape heeft gegooid. kortom, heel beroerde edm. en dat gaat dus de hele tijd

zo door. soms wordt het afgewisseld met country-rock en hiphop, ook niet van een

noemenswaardig niveau.

 

ze treffen het niet in dallas. je zou kunnen denken dat het wellicht incidenteel voor deze show geldt, maar schakelen we over naar mtv, en het programma catfish. ik heb daar eerder een

story over gestuurd. in deze catfish show rond facebook-neppers zit ook weer muziek

gemonteerd van een lage kwaliteit. het is in de regel rustige amerikaanse popmuziek waar het

accent ligt op de tekst, en dient als ondersteuning voor de emotionele momenten in de show.

als je het naar nederlandse begrippen zou vertalen, dan kom je uit op frank boeijen groep, blof en marco borsato met hun slapste, sloomste  nummers vol wollige pseudo-emotionele lading. catfish toont aan dat blijkbaar in amerika ook zulke muziek wordt gemaakt door bands.

dat mag dan een opluchting wezen.